imperfectum

imperfectus ( inp- ), a, um, adj. [2. inperfectus], unfinished, incomplete, imperfect (not freq. till after the Aug. per.):

quidam homines in capite meo solum elaborarunt, reliquum corpus imperfectum ac rude reliquerunt,

Cic. Fam. 1, 9, 15:

quaedam (animalia),

Ov. M. 1, 427; cf.

infans,

id. ib. 3, 310:

pars manebat,

Verg. A. 8, 428:

pons,

Caes. B. G. 6, 35, 6:

cibus,

i. e. undigested, Juv. 3, 233:

imperfecto adhuc bello,

Suet. Caes. 26:

qui imperfectum librum supple verit,

id. ib. 56; cf.

Hirt. B. G. prooem. § 2: librum reliquerat,

Suet. Gramm. 12:

opera reliquit,

id. Tib. 47:

quae rudia atque imperfecta adhuc erant,

Quint. 3, 1, 7:

causae (opp. perfectae),

id. 4, 2, 3:

sermo,

id. 9, 2, 57; 11, 3, 121:

vita,

Lucr. 3, 958.— Comp.:

insuavius hoc imperfectiusque est,

Gell. 1, 7, 20.—As subst.: imperfectum, i, n.: sunt omnia in quaedam genera partita aut incohata nulla ex parte perfecta;

imperfecto autem nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest,

Cic. Univ. 4.—

II.

Esp., morally imperfect; plur. as subst. (opp. sapientes):

ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet,

Sen. Tranq. 11, 1.— Adv.: imperfectē, imperfectly, incompletely:

imperfecte atque praepostere syllogismo uti,

Gell. 2, 8, 1.